(9:45)De tocht tot nu toe verloopt soepel, kan alle omstandigheden goed aan, ook onzekerheden weet ik goed te handelen. Sociaal, emotioneel en lichamelijk gaat het boven verwachting.

 De rustdag zelf niet zo lekker begonnen, een rot gevoel na 8 dagen 'aan' staan lukt het niet zo goed 'uit' te schakelen. Dat wakkert de monsters aan(zo noem ik de dysthymie of chronische depressie), niks wat ik niet kan dragen en een scenario waar ik van te voren rekening mee heb gehouden. Dat maakt het niet leuk of makkelijk, het maakt het verklaarbaar en dat scheelt onrust.

Blijf het fijn vinden om zulke dingen te delen om 3 redenen:

 1) door het te verwoorden, wordt het concreter, dat voelt beter dan een ondefinieerbaar unheimisch gevoel.

2) zie het delen als een zucht: een zucht geeft lucht aan een hart vol smart.

3) Het is voor mij niet heel lastig om open te zijn over zulke zaken ( zaken waar een taboe op ligt). Ik hoop dan maar dat iemand door herkenning wat steun vind in m'n woorden. Of daarin zelfs wat kracht vind om het taboe te doorbreken.

Ik krijg ook wel eens de vraag of die openheid kwetsbaar maakt, dat vind ik niet, juist de geslotenheid maakt kwetsbaar. Ja ik krijg regelmatig met onbegrip te maken, de standaard onbegrip is voor mij iets om te lachen. Het wordt lastig als mensen het goed bedoelen:

1) ongevraagd advies: 'weet je wat ik zou doen als ik jou was' gaat niet om mij, zijn bijna altijd clichés, vaak kleinerend. Het helpt nooit.

2) Opvrolijken/positivisme: je kan iemand die blind is geboren de kleur blauw niet uitleggen. Iemand met depressie wijzen op die zilveren rand rond die donkere wolk is net zoiets.

3) life coach: denken dat een 1 of andere spreuk over onmdenken en 'geluk is een keuze' helpt. Wellicht leuk bij een dipje, tenenkrommend bij depressie. Het leven is minder maakbaar dan dat we zouden wensen.

(13:00) even een lekker dutje gedaan, dat helpt vaak een beetje tegen de monsters. Lag wat te mijmeren in bed en had wel een bevrijdende gedachte. Ik heb best vaak een vraag gekregen wat m'n doel van de tocht is, wat ik wil leren, wat ik hoop te overwinnen.

Het bevrijdende antwoord is: helemaal niks!

Ik hoef niets te leren en te overwinnen, ik hoef ook niet te genieten, ik hoef niet waardevolle contacten te hebben of dierbare herinneringen te creëren.

Ik     hoef      helemaal     niks

Hè, dat geeft ruimte.

En het bovenstaande gebeurt wel. Juist beter zonder het te hoeven.

De gele flits gepoetst.

Beetje mooi zitten wezen voor het chalet.

(16:00) wat voetbal kijken en langzaam alweer wat spullen pakken. De somberte van vanochtend redelijk weten om te buigen. 

Na een verkwikkende douche, heerlijk eten.

Vast weer wat spullen inpakken, morgen weer op pad, ook wel weer mooi.

Welsum - Apeldoorn