Nu, weken na de prachtige fietstocht, tijd om de balans op te maken. 

M'n uitgebreide, prezieze voorbereiding gaf veel rust. Het stelde me in staat snel te schakelen waar het nodig was. Door de enorme gastvrijheid van de logeeradressen was het relatief eenvoudig om 'tot last te zijn'. Heb me weinig sociaal ongemakkelijk gevoeld, ook niet achteraf. Dat is me meegevallen. Denk regelmatig met een glimlach terug op de leuke ontmoetingen en dito gesprekken.
Ook het landen, na thuiskomst is betrekkelijk makkelijk gegaan. 

De tocht heeft me geen nieuwe inzichten gebracht, daar ben ik eigenlijk wel blij mee. Het heeft iets bevestigend gewerkt, zoiets als: ,hé mocht je het ff vergeten zijn: je kent jezelf het beste.'

Nu weken later, vind ik het lastig de draad weer op te pakken. Dwz zeggen, welke draad? Heb op dit moment geen doel in m'n hoofd waar ik bezig kan. Dat voelt wat leeg en onbestemd en dat kan omslaan naar unheimisch en de dysthymie aanwakkeren, tot nu toe gaat dat oké, maar het is een dun lijntje. 

Waar ik in m'n hoofd had zuid Nederland begin september te gaan fietsen, besloten om dit niet te doen. Voelde als haasten en zat het nagenieten van de eerste tocht in de weg. Het geregel tijdens de vakantie periode leek me niet optimaal. Wil er naar kunnen toeleven als bij de eerste tocht.
Dus met potlood voor volgend jaar juni opgeschreven. 

Er zitten wel wat haken en ogen aan. De batterijen van de gele flits zullen steeds wat minder worden, dus wordt de actieradius minder. Ik had een financiële meevaller van de energietoeslag, omdat m'n zwager per ongeluk de energie 5 jaar had vastgezet, voor de prijsstijging. Zo kon ik de benodigdheden voor de fiets kopen en had ik nog een kleine buffer voor een paar overnachtingen in een b&b of horeca bezoek onderweg. Ik zie m'n inkomenspositie (bijstand) niet beter worden eerder achteruitgaan met dit kabinet. Dus voel van de ene kant haast om de tweede tocht te maken, want hoe houden de batterijen zich? En hoe lang gaat de gele flits nog mee?, een  nieuwe ebike aanschaffen zit er niet in. (Deze is erfstuk van m'n moeder die 2 jaar geleden overleden is.) En van de andere kant de tijd willen nemen om minutieus naar de financiële haalbaarheid van tocht 2 te kijken. 
Misschien dat ik in september nog naar een andere provincie ga om een paar dagen te fietsen, zodat ik nog iets heb om naar uit te kijken. 

Ik heb geen klagen hoor, door geen schulden, wat kennis, administratieve hulp van jongere zus en discipline  kan ik rondkomen er is iets ruimte om een tegenvaller of een dure maand op te vangen. Het blijft een 'te' smalle basis om het bestaanszekerheid te kunnen noemen. 

Voor de komende tijd hoop dat er weer een rode draad zichtbaar wordt in het volle besef dat het zich niet laat haasten. Een beetje kader, een stip op de horizon om naar toe te werken en naar uit te kijken is broodnodig.


Ook al ga ik wat vierkant door het leven:
Moedig voorwaarts.